Basta! Δεν πάει άλλο.-

Θέλουμε Ειρήνη, Ελευθερία, Πρόοδο, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία

Χρειαζόμαστε ένα όπλο που συνθλίβει

την διαφθορά, την ανισότητα, τον σκοταδισμό, την ανηθικότητα

διανύουμε μια εποχή που πριν και από το μέλλον και την επιβίωση

κρίνεται η συλλογική και ατομική μας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

χτίζουμε αυτό το όπλο Τώρα, υψώνοντας το ανάστημά μας

ξεκινώντας από τις πλατείες

συγχρονίζοντας τον παλμό, τις ανάγκες και τα θέλω μας

με αυτά του διπλανού μας,

στην πόλη, στη χώρα, στην Ευρώπη, στον πλανήτη

οι πλατείες ήταν πάντοτε ο φυσικός χώρος κάθε Δημοκρατίας

την Ιστορία την γράφουν οι λαοί!

έτσι θα γίνει και τώρα.

γυρνάω σελίδα γιατί άλλο δεν με παίρνει!!!

ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ - ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΩ

Και δεν τους ξαναψηφίζω.-

-no way-

φαλτσάκι

ξημέρωσε φθινόπωρο σήμερα

και η μελαγχολία αγαπάει να φαλτσάρει

ένα φάλτσο δεν είναι και η ίδια άλλωστε;

δυο φιλιά.. δυο στάλες ανοιξιάτικης βροχής.. δυο γουλιές κρασί..

έτσι μοιάζουν οι ξεχωριστές μέρες;
ναι έτσι
τί ξεχωριστό έχει η σημερινή μέρα;
ό,τι και η χθεσινή
που είναι;
που είναι ότι σ’ αγαπώ
δεν φτάνεις εδώ..

το ξέρω, όμως μέσα από εσένα φτάνω στο Θεό

.....

πάμε μια βόλτα;

δεν μπορούμε

μπορούμε, θέλεις;

πού;

θα σου πω..

πες μου τώρα, που;

πάμε.. στο μαζί!

είναι παράξενα εδώ

τι εννοείς;

είναι σαν το μέρος αυτό να μην υπάρχει

και πως γίνεται να είμαστε σε ένα μέρος που δεν υπάρχει;

μάλλον δεν γίνεται..

όχι βέβαια! και ξέρεις, τελικά.. ίσως μόνο αυτό να υπάρχει..

μου λες ότι οι δυο μας είμαστε οι μόνοι κάτοικοι της πραγματικότητας

της δικής μας.. ναι, οι μόνοι..

δεν μπορείς να το αποδείξεις

δεν μπορώ γιατί δεν χρειάζεται

κι αν το χρειάζομαι εγώ;

θα σε φιλήσω

και τι με αυτό;

θα το νιώσεις

ούτε αυτό το μπορείς

θα προσπαθήσω

θα προσπαθήσεις να με φιλήσεις;

όχι, θα προσπαθήσω να το νιώσεις

θα μετανιώσεις, θα μου κακιώσεις..

γίνεσαι παιδί

δεν είμαι παιδί

για μένα είσαι

δεν θέλω να είμαι για κανέναν παιδί

το θέλεις, σου αρέσει που σε αγαπάω σαν να ήσουν παιδί

-και δεν γίνεται να κακιώσεις σ' ένα παιδί

με θυμώνεις

στο είπα :p

εσύ δεν θυμώνεις;

θυμώνω.. μερικές φορές.. για λίγο.. για κάμποσο..

αλήθεια;

ναι

δεν σε έχω νιώσει ποτέ να θυμώνεις

και;

ήθελα..

γιατί;

θα ήταν κάτι…

κάτι... κάτι γλυκό και στυφό μαζί - θα πιείς;

άγγιγμα

Η Κική Δημουλά έχει γράψει στο ποίημα της Η Γη των Απουσιών..

«στην ψυχή σου δεν φτάνει κανείς ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης»

-μου τα είπαν και μένα κάποτε..

κι εγώ με τη σειρά μου αλλού το είπα-

μα το έχω πάντοτε στο νου,

σαν κακό όνειρο που αληθινό δεν μπορεί να ναι..

σαν όνειρο από αυτά που σε ξυπνάν μέσα στη νύχτα και σε προκαλούν..

να ανεβείς στο ουράνιο τόξο και να τρέξεις,

λαχανιασμένος την αλήθεια της Αγάπης να ψάξεις..

να βρεις το δικό σου αστέρι και από την άλλη μεριά του να κοιτάξεις..

αυτή που μένει παγωμένη και περιμένει ένα δικό σου χάδι..

ένα χάδι στα μαλλιά Του,

που τη δική Σου σάρκα θα ανατριχιάσει…

ένα χάδι στο κέντρο της καρδιάς του κόσμου…

Μεγάλες οι προσδοκίες

και η χαρά – τον πόνο κυοφορούσα

άγρια

κι ανείπωτη.

Αυτά με αφορμή το δώρο που πήρα από μια Φίλη σήμερα το πρωί..
Όπως είπα και σε εκείνη, τα ημερολόγια μένουν κρυφά μονάχα από το φόβο μήπως λάθος χέρια τα αγκαλιάσουν.. μα λάθος χέρια δεν υπάρχουν, μονάχα λάθος προθέσεις..

και η δική της αγκαλιά με έκανε να θυμηθώ πως όλοι μας τον ρυθμό Μιας καρδιάς κρατάμε..
πως ο πλανήτης μας ισορροπεί ακόμα

κρεμάμενος ανάμεσα στ’ αστέρια,

χάρη στο γέλιο και το δάκρυ μας..

την αποδοχή και την προσφορά μας…
Σ’ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

-Flash Light – από τη Νίνα!-

Την ψυχή σου

κατάσαρκα

φορώ στην ψυχή μου

κι είναι σαν να κλέβω απ' τη φωνή σου

μια στάλα βίωμα

για να κεντώ μαξιλάρια

με ήχους και στιγμές

ίδια με το χρώμα των ματιών σου.

Δεν ξέρω αν γυρνώ από ταξίδι ή αν ξυπνώ απ' όνειρο

πλάι στη μυρωδιά σου

αλλά καθώς συνέχεια ζωγραφίζω το σώμα σου

πέφτει απ’ τ' αστέρια

σαν πέτρα στον κήπο μου

κάθε νύχτα.

Έτσι και η ανάγκη μου

σε κάθε πρώτο της μέρας φιλί

ξέπνοη μ’ αφήνει

κι είναι πάντα το Τώρα που αναγεννιέται..

κάθε μέρα

σε εκείνη την πέτρα

αδιαίρετη μορφή να δίνει

σαν τα ενωμένα χέρια μας

σαν την Αγάπη που σου χαρίζω…

ημερολόγιο

την ψυχή σου φορώ

κατάσαρκα

στην ψυχή μου

Χθες βράδυ έκλεψα απ' τη φωνή σου

-μια στάλα βίωμα

Σήμερα λέω να κεντήσω ένα μαξιλάρι

έχω ήχους και στιγμές

θέλω να έχει το χρώμα των ματιών σου,

θα προσπαθήσω.

Απόγευμα.

Τελικά τα κατάφερα.

Πόσο σε θέλω!

δεν ξέρω αν γύρισα από ταξίδι ή αν ξύπνησα απ' όνειρο

πλάι μου

η μυρωδιά σου

-Όλο το πρωί ζωγραφίζω το σώμα σου-

Βρήκα και μια πέτρα στον κήπο

σα να ‘πεσε απ’ τ' αστέρια μοιάζει..

Κάθε νύχτα η ανάγκη μου μ’ αφήνει ξέπνοη

Σ’ ευχαριστώ για κάθε πρώτο της μέρας φιλί

Κάθε πρωί είναι.. καινούριο,

πρώτο το κάθε φιλί..

Κάθε τέλος.. αρχή!

κι είναι Τώρα μόλις, που όλα γεννήθηκαν..

Από μέρες σκαλίζω εκείνη την πέτρα

-αδιαίρετη παίρνει μορφή..

θα της πηγαίνουν τα δυο χέρια μας..

σαν θα σου τη χαρίζω..

Αγάπη μου,

άγιο μου γλυκό

κρασί.-

Ο Μάης!

Εντάξει, το ξέρω οτι είπαμε καλό μήνα, χαρήκαμε με τα χρώματα, ζαλιστήκαμε από τα αρώματα... αλλά να χαρούμε και λίγο ακόμα, πειράζει;
Μόλις το άκουσα και έλιωσα.. ακούστε την παιδική φωνούλα στην αρχή!
Φυσικά αφιερωμένο :)